Blente verë dhe vizitonte laviret gjatë natës!

Sultan Muratit IV e kishte zakon që disa netëve të dilte i maskuar si njeri i thjeshtë, për të parë hallet e njerrëzve. Një natë nuk u ndie mirë, pasi njeru një shtrëngim në gjoks, e thirri një nga shoqëruesit e tij dhe dolën rrugëve të qytetit. Në rrugë e sipër gjetën një njeri të shtrirë në tokë. U afruan dhe pasi e prekën trupin e tij, e panë që ai kishte vdekur e kalimatarët as që interesoheshin për atë, ecnin për punët e tyre.

Sulltani iu drejtua njerëzve i maskaur si një qytetar i thjesht duke ju thënë „Pse ky i vdekur gjendet i shtrirë për tokë dhe askujt nuk i bëhet vonë për atë, ku janë familjarët e tij? – pyeti ai.

„Ai është një pijanec dhe zinaqar“  – ia kthyen të pranishmit.

„Vallë a nuk është edhe ai nga ummeti i Muhammedit s.a.v.s.? Më ndihmoni ta çojmë në shtëpinë e tij“ – ua ktheu Sulltani, gjithnjë i maskaur si një qytetar i thjesht.

Të pranishmit e ndihmuan dhe me të arritur tek shtëpia e tij të gjith u larguan, mbeti vetëm Sulltani dhe shoqëruesi i tij.  Kur doli gruaja e të vdekurit filloi të qajë dhe trupit të tij iu drejtua me këta fjalë: „Allahu të mëshiroft o rob i Allahut, dëshmoj se ishte nga të devotshmit.”

Sulltani u habit dhe ia ktheu gruas „Vallë si e konsideron të devotshëm, kur njerëzit thonë fjalë të liga për atë, aq të liga saqë askujt nuk i bëhet vonë për vdekjen e tij“.

„Këtë e prisja“ u tha gruaja. „Im shoq”, tregon ajo, “shkonte çdo mbrëmje në tavernë (kafenne) dhe blente verë aq sa kishte mundënësi. Pastaj e sillte atë në shtëpi e derrdhte të tërrën dhe thoshte: – I shpëtova paksa muslimanët sot.”

“Më pastaj shkonte tek një lavire i jepte të holla dhe i thoshte që ta mbyllte derën e shtëpisë deri në mëngjes. Pastaj kthehej dhe thoshte, sot e shpëtova një të re dhe disa të rrinjë musliman nga amoraliteti”- tregonte gruaja.  Njërrëzit e shihin atë duke blerë verë dhe duke shkuar te laviret dhe rrjedhimisht flisnin për atë.

Një ditë, thotë bashkëshortja iu drejtova me fjalët „Kur do të vdesësh nuk do të ketë njeri që do të pastroj trupin tënd, nuk do të ketë njeri që do të fal namazin e xhenazes dhe nuk do të ketë njeri që do të marrë pjesë në varrimin tënd”.  Ai, burri im, qeshi dhe ma ktheu, “mos ki frigë! Sulltani i besimtarëve bashkë me të devotshmit do të luten mbi trupin tim“ – përfundoi rrëfimin e saj gruaja e mërzitur.

E Sulltani, të cilin gruaja nuk e njihte ende se kush ishte, me lot në sy i tha: “Pasha Allahun ai e ka thënë të vërtetën, unë jam Sulltan Murati, nesër do ia pastrojmë trupin e tij, do ia falim namazin e xhenazes dhe do e varrosim.”

Dhe në të vërtetë, kështu përfundoi dhe rasti i tij, Sulltani, dijetarët, të devotshmit dhe masa e gjërë e popullit u lutën dhe ia falën namazin e xhenazes.

„O ju që keni besuar, largohuni prej dyshimeve të shumta, meqë disa dyshime janë mëkat dhe mos hulumtoni për zbulimin e të metave të njëritjetrit dhe mos përgojoni njëri tjetrin ..“ (huxhurat 12).

Një ndodhi e bukur, shhkëputur nga libri „Rrugët me pak udhëtarë“.