Ditë të zeza mbi shqiptarët e Maqedonisë së Veriut në Natën e Regaibit

Nuk ka asnjë libër në univers që mund të jetë më i mirë, më i lartë, më i madh dhe më i rëndësishëm se Kur’ani

Shkruan: Nehat Ismaili
19.02.2021, Aarburg

Ai është burimi i dijes dhe mençurisë, burimi i njohurisë dhe vetëdijes, referencë për dispozitat ligjore, zgjidhje, përgjigje dhe vendim përfundimtar për besimet dhe perceptimet, dhe nuk është një libër që përmban mistere të pashpjegueshme, të errëta apo që mezi kuptohen, nuk është libër hajmalish i ndërthurrur me skema komike nga jeta e përditshme, siç ndodhë me shumë libra fetarë të besimeve, përkundrazi është një libër i shkruar qartë me frymëzimin e Zotit që flet për diturinë e pakufizuar të Zotit, për madhështinë e universit dhe për krijesën dhe mrekullinë më madhështore të Zotit, njeriun. Kurani diskuton çështje madhore dhe holistike dhe për këtë i duhen mendje të mëdha për ta kuptuar dhe jetësuar.

Sikur të mos mjaftonin problemet e shumta të karakterit social, kulturor, politik me të cilat ballafaqohet popullata shqiptare në Republikën e Maqedonisë së Veriut, kohëve të fundit dëgjuam edhe për një pjellë të re të një mendësie tribale, me karakter antishqiptar, përçarës, regresiv, intolerant dhe antimusliman, përkatësisht regjistrimi i Bashkësisë Islame «Selefiste»!!!

A thua problemi qëndron në fenë, në tekstet e shenjta fetare apo trashigiminë fetare, apo ku dreqin qëndron problemi?!

Feja nuk është problem, por problemi qëndron në fetarizmin e rremë, steril dhe formalist, të ushtuar nga disa klerikë fetar dekada me rradhë që tregtojnë në emër të Zotit të cilët shfrytëzojnë emocionet e njerëzve pa pike mëshire. Të tillët asnjëherë nuk i dëgjon të ngrenë zërin për të mbrojtur të drejtat dhe liritë e njeriut. Madje ky fetarizëm formal dhe i rrejshëm promovohet edhe nëpër forume të ndryshme ndërkombëtare.

Nuk është problemi në fenë por në llojin e fetarisë. Kohëve të fundit është promovuar një verzion i dhunshëm i fesë që vret njerëzit në emër të Zotit dhe përhap terror tek njerëzit në emër të Tij, sepse Zoti sipas tyre është vetëm i ashpër dhe hakmarrës ndaj robërve të Tij. Diskursi i tyre zakonisht zhvillohet për jetën pas vdekjes dhe dhe ndëshkimin e besimtarit në varr. Asnjëherë nuk flasin për korrupsionin politik që është ndëshkim (ar.adhab) i kësaj bote për shoqërinë tonë, nuk flasin për korrupsionin ekonomik, korrupsionin moral dhe intelektual. Ata nuk kanë programe intelektuale për përmirësimin dhe reformimin e jetës së njeriut dhe shoqërisë, siç kanë vepruar dijetarët e mëhershëm që njiheshin si reformatorë dhe pishtar të vërtetë.

Në anën tjetër kemi një lloj tjetër të fetarisë që i mëson besimtarët musliman se kjo botë nuk është për ta, kjo botë i përket jomuslimanëve ndërsa ahireti (bota tjetër) u përket besimtarëve, ky diskurs i kësaj mendësie është opium i vërtetë për popullatën muslimane. Një verzion tjetër i fetarisë, apo mendësisë që preokupim kryesor e ka si të arrijë të fitoj pushtetin dhe sa më gjatë të qëndroj aty me çdo kusht, pavarësisht se çka ndodh për rreth, iu del gjumi kur të pjell dhia.

Problemi nuk qëndron në tekstet e shenjta fetare por në llojin e diskursit fetar që vë në përdorim tekstet fetare. Ka prej tyre që kërkojnë tekste fetare prej të cilave mund të shkoqisin përdorimin e dhunës në të gjitha format e saj, apo të përparësitë e sundimtarit ndaj njerëzëve duke kërkuar prej tyre nënshtrim absolut e të verbër pa drejtë kundërshimi dhe diskutimi. Janë me dhjetëra tekste fetare që flasin mbi domosdoshmërinë e zhvillimit të insitucionit të konsultimit (ar.Shuura), të llogaridhënies, të përgjegjësisë insitucionale dhe morale etj, të gjitha këto tejkalohen. Pra, problemi nuk është tek tekstet fetare por tek përdorimi dhe futja e tyre në praktikë. Janë me dhjetëra tekste fetare që flasin për të drejtat e njerëzve për të shpehur mendimin e tyre por për arsye metodologjike dhe «strategjike» lihen anash, dhe kjo flet për një krizë mendore dhe intelektuale gjatë bashkveprimit me tekstet fetare dhe vënien e tyre në praktikë si nga individët poashtu edhe nga institucionet fetare.

Në sisteme dhe shoqëri demokratike, pluralizmi fetar dhe grupet religjioze nuk janë problem, por problemi qëndron në mendësinë e tyre që mbizotëron në to. Secili grup pretendon se është zëdhënës zyrtar në emër të Zotit, dhe se vetëm ata janë e vërteta absolute dhe grupi i shpëtuar dhe gjithë të tjerët janë të devijuar, të humbur dhe të destinuar për në xhehenem.

Çuditërisht, sot të gjithë pretendojnë se janë në rrugë të drejtë dhe gjithë të tjerët janë në humbje dhe dalalet..medhalistët pretendojnë se janë në rrugën e selefit « të parëve të ndershëm», dhe gjithë të tjerët që nuk i binden menhexhit të tyre janë të pafe, idhujtar dhe të humbur; xhemati teblig pretendojnë se vetëm ata mishërojnë moralin, asketizmin dhe altruizmin e profetit Muhammed dhe gjithë tjerët janë zhytur në materializëm dhe larg mësimeve hyjnore të profetit dhe kuranit; ihvanistët (vëlllezëria muslimane) i ndëgjon duke trumbetuar ditë e natë se vetëm ata përfaqësojnë vlerat universale të islamit dhe jo edhe tjerët;shiitët pretendojnë se vetëm ata e duan dhe respektojnë familjen e profetit Muhammed, paqa e Zotit qoftë mbi të, dhe gjithë muslimanët tjerë janë treguar të pakujdesshëm ndaj familjes së profetit; grupet e dervishëve dhe tarikateve kanë të njëjtat pretendime për imam Hysejnin, nipin e Profetit, i cili u vra padrejtësisht por që fajin e një mëkati që ka ndodhur e përcjellin brez pas brezi duke i akuzuar muslimanët sunit dhe etiketuar me terma pezhurativ si p.sh. « jezid».

Shumë më e ndershme do të ishte sikur të gjithë këto grupime të kishin thënë ne jemi shkolla, rrugë dhe drejtime dhe qëllimi është t’i shërbejmë fesë dhe njerëzve nga një perpektivë tjetër. Argumentet janë ato që vendosin për rrugën e saktë dhe mbi të gjitha interesi i përgjithshëm i komunitetit tonë.

Nuk besoj që problemi qëndron në trashigiminë fetare, por në shenjtërimin e trashigimisë fetare apo heqjen e saj nga jeta e përditshme. Trashëgimia fetare flet për madhështinë e ummetit musliman, për pasurinë e tij intelektuale dhe juridiksionale. Si mund të dimë se çfarë kanë kontribuar muslimanët në civilizimin njerëzor nëse shkojmë përtej madhështisë së jurisprudencës islame dhe shkollave të saj? Si mund të dimë për madhështinë e trashigimisë fetare nëse anashkalojmë tërësisht kontributin e filozofëve, matematicientëve, letrarëve, poetëve, mjekëve dhe intencat e tyre ? Si mund të dimë për madhështinë e mendjeve më të ndritshme dhe më të fuqishme në rrafshin e kërkimeve shkencore dhe intektuale, për artet dhe të gjitha llojet e tyre, nëse kapërcehet shkel e shko trashigimia fetare?!

Për të kuptuar esencën dhe thelbin e problemit të themelimit të «Bashkësisë Fetare Selefiste» e cila nuk ka ndodhur rastësisht, aty për aty, por është pasojë e shumë faktorëve brendshëm dy tre dekadëshe dhe të jashtëm, të shumë agjendave të huaja të rrezikshme që synojnë shëmbjen e kombit shqiptar në shumë rrafshe, dhe padyshim më i rrezikshmi, më i errëti dhe me pasoja të paparashikuara për vetë shqiptarët dhe jo për tjerët është konflikti i brendshëm ndërfetar.

Ajo që është më e më rëndësishme për momentin duhet një lexim i thellë i situatës, objektiv, i fuqishëm dhe i guximshëm i cili përqëndrohet te suksesi në kapërcimin e kontradiktave dhe arritjen e dëshiruar. Asnjë alernativë tjetër për momentin nuk hynë në punë.

Unë mund të kem një mijë e një arsye të mos pajtohem me BFI-në, me politikën e saj në menaxhimin e brendshëm dhe të jashtëm, por në asnjë rrethanë, në asnjë mënyrë dhe në asnjë rast nuk guxoj të mendoj që alternativa është themelimi i një bashkësie tjetër fetare, pavarësisht emrit si mund të pagëzohet. Beteja për reformimin duhet të zhvillohet brensa institucionit, sepse nuk janë të gjithë melaike, ka gabime dhe ka nevojë për diskutim, kritikë dhe kërkim llogarie. Themelimi i bashkësie islame «selefiste» dhe çdo një bashkësie tjetër islame është thikë pas shpine për shqiptarët dhe muslimanët e këtij nënqielli sot e në të ardhmen.

Të gjithë imamët, nëpunësit fetar, institucionet fetare, partitë politike, intelektualët etj, duhet të distancohen dhe të dënojnë këtë projekt famëkeq, tendencioz, të dëmshëm, dhe të rrezikshëm për kauzën kombëtare dhe fetare. Duhet fuqishëm të denoncohen në të gjitha xhamitë, në hytbe, media, rrjete sociale dhe të mos heshtin sot se nesër bëhet vonë. Ne do të pësojmë edhe më keq seç ndodhi me Algjerinë viteve të nëntëdhjeta, me Irakun dhe Sirinë në dekadën e fundit..ndaj mos heshtni!!

Paramendoni si do të reagonte imami i Xhamisë së Shenjtë të Qabes po të dilte një grup religjioz muslimanësh që nuk pajtohen me qëndrimet e «Këshillit të Lartë të Dijetarëve Saudit» për të regjistuar një institucion të ngjashëm me institucionin fetar zyrtar në Arabinë Saudite?!

Paramendoni si do të reagonte Vatikani dhe Papa nëse një grup religjioz katolikësh dëshirojnë të regjistrojnë të njëjtën bashkësi fetare katolike në Vatikan?!

Paramendoni si do të reagonte Teherani po të regjistrohej një bashkësi fetare shiite në Iran me të njëjtin emër?!

Populli shqiptar ka ditur çdo here të dale nga krizat edhe më të vështira se sa kjo sot që po i ndodh dhe me vullnetin e Zotit do të ketë një epilog të dëshiruar për të gjithë. Ky popull shpesh herë është lënduar nga tjerët dhe argatët e dreqit që vishen shqiptarçe por është çuar në këmbë edhe më i konsoliduar dhe më i fortë.