A duhet ta kërkojmë Nafakën, apo ta presim atë!

Diku në një vend të largët jetonte një baba me të birin. Të dy ishin të dijshëm. Babai ishte punëtor ndërsa djali ishte përtac

Babai e nxiste të punojë duke i treguar për pasojat e papunës dhe përtacisë duke ia përkujtuar që Kur’ani udhëzon në punë me fjalët: “Ve en lejse lil-inseni il-la ma se’a” (Njeriut nuk i takon përveç ajo që ka punuar), dhe se nuk ka gjë më të mirë për njeriun se puna dhe përpjekja e tij

. Ndërsa djali i përgjigjej se Allahu i madhërishëm ia ka garantuar secilit nafakën me fjalët e Kur’anit: “Ve ma min dabbetin fil-erdi il-la alall-llahi rizkuha” (Nuk ka asnjë gjallesë në tokë që Allahu nuk ia ka garantuar furnizimin)

Babai i tha se e di këtë ajet kur’anor, por në pyetje është se çfarë nafake garantohet.

Por djali edhe më tej qëndronte pranë mendimit të tij.

Një ditë, djali shprehi dëshirën që të shëtit nëpër botë dhe të provojë nafakën.

Erdhi në një vend që i pëlqeu, por pasi i shpenzoi të hollat dhe askush nuk e pranoi, vendosi të kthehet në shtëpi. Rrugës për në shtëpi e zuri nata në një mal dhe djali u strehua në një gërmushë. Në mëngjes u zgjua herët dhe vërejti një dhelpër të sëmurë e cila mezi arriti te gërmusha dhe aty u ndal, ngase nuk mundi më larg.

Djali mendoi në vete: “Kjo dhelpër qenka e sëmurë dhe vetë nuk mund ta gjejë nafakën”, dhe ngeci tri net për të parë si do të arrijë dhelpra te furnizimi.

Pas tri netësh pa një ujk i cili mbante në dhëmbë një gjah të cilin e hodhi afër dhelprës.

Pas e hëngri të tërin i la vetëm eshtrat dhe shkoi. Dhelpra me mund duke u zvarritur shkoi deri te kockat dhe filloi t’i lëpirë dhe ngrënë nafakën e saj.

Pas kësaj ndodhie, djali vazhdoi rrugën. Kur erdhi në shtëpi, babai e pyeti si kishte kaluar.

Djali ia tregoi ndodhinë e dhelprës dhe ujkut duke potencuar që ai kishte të drejtë, që Allahu xh.sh. secilit ia ka garantuar nafakën, bile edhe dhelprës së sëmurë.

Babai në këtë u përgjigj: “Ah djali im, është e vërtetë se Allahu secilit ia ka garantuar nafakën, por çfarë nafake?

Ti e ke parë dhelprën e sëmurë e cila tek pas tre ditësh, diç shijoi nga kockat e mbetur prej dikujt tjetër e përse nuk e vërejte, ujkun i cili e ushqeu veten por edhe tjetrit i la diç.”